Μπορεί τελικά σ’ αυτόν τον τόπο που ζούμε να φορτώνουν τα χίλια - μύρια κουσούρια αλλά όμως, είναι και ο τόπος με τους χίλιους μύριους ήρωες κι αγίους ( ανεξάρτητα θρησκειών και δογμάτων), κι αυτό δεν κρύβεται. Τέτοιος Άγιος – Ήρωας, είναι και ο Κωνσταντίνος Κουκκίδης. Γράφω είναι, γιατί αυτοί που βλασταίνουν σ’ αυτόν τον τόπο και βάφουν τα ιερά μαρμαρά του με αίμα, γεννώνται Έλληνες, πεθαίνουν ήρωες και ζουν αιώνια στις καρδιές μας.
Όταν μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα, 27
Απριλίου 1941, η πρώτη τους δουλειά
ήταν να στείλουν ένα απόσπασμα υπό τον λοχαγό Γιάκομπι και τον υπολοχαγό
Έλσνιτς, να κατεβάσει τη Γαλανόλευκη από τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης και
να υψώσει τη σβάστικα.
Δεξιά ο Παρθενώνας, αριστερά οι Καρυάτιδες. Από την
εληά τής Αθηνάς οι
Γερμανοί αντικρίζουν στο ακραίο σημείο τού βράχου τής Ακρόπολης πού
δεσπόζει
τής πόλης, την γαλανόλευκη σημαία πού θ' αντικατασταθεί από τον αγκυλωτό
σταυρό.
Η εθνική Σημαία με το μεγάλο σταυρό στην μέση λάμπει και τα χρώματά της
τονίζουν και τονίζονται από τον Παρθενώνα που στέκει αγέρωχος και όμορφος
όπως πάντα.
Εκεί στην θέση Καλλιθέα, στο ανατολικό σημείο του
Ιερού Βράχου ο επικεφαλής
του ναζιστικού αποσπάσματος στις 8:45 το πρωί, ζήτησε από τον εύζωνα που
φρουρούσε τη σημαία μας να την κατεβάσει και να την παραδώσει.
Όταν οι θλιβεροί ναζί έφθασαν στον ιερό βράχο
προσβάλλοντας των με τις μιαιρές σκιές τους, αντίκρισαν μαρμάρινο τον απόγονο
του Διγενή. Φοβισμένοι και σαστισμένοι από το φοβερό ελληνικό του βλέμμα,
ζάρωσαν μπροστά του και με το δάκτυλο στην σκανδάλη των πολυβόλων τους,
του ζήτησαν να κατεβάσει το Εθνικό μας σύμβολο. Δεν έδειξε κανένα
συναίσθημα δεν πρόδωσε την τρικυμία της ψυχής του, όχι γιατί δεν είχε, αλλά
γιατί δεν ήταν πια ανθρώπινος. Δρασκέλιζε πλέον την στιγμή της αντάμωσης,
διεκρινε καθαρά τα πρόσωπα των ηρώων που θα συναντούσε.
Ψυχρός,
άτεγκτος και αποφασισμένος, απλά αρνήθηκε! Οι ώρες της περισυλλογής, που μόνος
του είχε περάσει δίπλα στην σημαία, τον είχαν οδηγήσει στη μεγάλη
απόφαση. "ΟΧΙ"! Αυτό μονάχα πρόφερε και τίποτε άλλο. Μονάχα την
αιώνια αυτή λέξη που σημαίνει «ή τάν, ή επί τας». Η Ελληνική μεγαλοσύνη σε όλη
την απλή
μεγαλοπρέπειά της κλεισμένη μέσα σε δύο συλλαβές! Ξέρουν απ' αυτά οι
Έλληνες..
Ο λοχαγός Γιάκομπι διέταξε έναν Γερμανό στρατιώτη να το πράξει. Ο
στρατιώτης
την κατέβασε κι αφού με τη βοήθεια ενός συναδέλφου του την δίπλωσε πολύ
προσεκτικά, την παρέδωσε στα χέρια του Έλληνα φρουρού. Ο εύζωνας κοίταξε
για
λίγα δευτερόλεπτα με κατεβασμένο κεφάλι το διπλωμένο γαλανόλευκο πανί
πάνω στα χέρια του. Αγνοώντας τις θλιβερές σκιές των ναζί, τυλίχτηκε ε το ιερό σάβανο και στράφηκε προς
την άκρη του
Ιερού Βράχου, του συγχρόνου Ζάλογγου.
Εμβρόντητοι, άμαθοι σε Ελληνικές πράξεις, έβλεπαν τον Κωνσταντίνο Ακρίτα (πλέον) να ρίχνεται με μια δρασκελιά στον γκρεμό, βάφοντας το εθνικό μας σύμβολο με το τίμιο αίμα του.
Οι Γερμανοί σκύβουν πάνω από το κενό και αντικρίζουν 60 μέτρα πιο κάτω, το ιερό δισκοπότηρο της ελληνικής ψυχής να κείτεται, στεφανωμένος με το ιερό σάβανο πού διάλεξε.
Ου καταισχύνω όπλα τα ιερά, ουδ’ εγκαταλείψω
τον Παραστάτη
ότω αν στοιχήσω.
Οι
δύο Γερμανοί αξιωματικοί, πού είναι επί κεφαλής των εμπροσθοφυλακών, ο
αρχηγός ιππικού Γιάκομπι και ο λοχαγός Έλσνιτς τής 6ης ορεινής μεραρχίας,
χρησιμοποιούν τον ραδιοφωνικό σταθμό των Αθηνών για να στείλουν μήνυμα στον
Χίτλερ:
«Μάϊν Φύρερ, στις 27 Απριλίου, στις 8 και 10, εισήλθαμε εις τας Αθήνας,
επί
κεφαλής των πρώτων γερμανικών τμημάτων στρατού, και στις 8 και 45,
υψώσαμε
την σημαία τού Ράιχ πάνω στην Ακρόπολη και στο Δημαρχείο. Χάϊλ, μάϊν
Φύρερ».
Η γερμανική στρατιωτική διοίκηση Αθηνών υποχρέωσε την προδοτική κυβέρνηση του εφιάλτη Τσολάκογλου να δημοσιεύσει στον Τύπο ανακοίνωση, σύμφωνα με την οποία ο φρουρός της σημαίας μας, υπέστη έμφραγμα από την συγκίνηση όταν του ζητήθηκε να την παραδώσει.
Όμως οι στρατιώτες κι οι επικεφαλής του
γερμανικού αποσπάσματος είχαν συγκλονιστεί απ' αυτό που είδαν και δεν
κράτησαν το στόμα
τους κλειστό. Στις 9 Ιουνίου η είδηση
δημοσιεύθηκε στην DAILY MAIL με τίτλο:
"A Greek carries his flag to the death" (Ένας Έλληνας φέρει την
σημαία του
έως τον θάνατο).
Η θυσία του Έλληνα στρατιώτη έγινε αιτία να
εκδοθεί διαταγή από τον Γερμανό
φρούραρχο να υψώνεται και η ελληνική σημαία δίπλα στη γερμανική. Μέχρι
πριν
από λίγα χρόνια, εκεί στα Αναφιώτικα κάτω από τον Ιερό Βράχο, ζούσαν
ακόμα
αυτόπτες μάρτυρες, που είδαν το παλικάρι να θυσιάζεται μπροστά στα
μάτια τους, τυλιγμένο με την Γαλανόλευκη. Και κάθε χρόνο, στο μνημόσυνό
του
στις 27 Απριλίου, άφηναν τα δάκρυά τους να κυλήσουν στη μνήμη του. Ουδείς
ενδιαφέρθηκε ποτέ να καταγράψει την μαρτυρία τους.
Κωνσταντίνος Κουκίδης είναι τ' όνομα του
ευζώνου ( ήκ ατά μια άλλη άποψη ήταν 17χρονος νέος της Εθνικής Οργανώσεως Νέων αλλά τι σημασία έχει;).
Κωνσταντίνος Κουκίδης είναι τ' όνομα αυτού του ΕΛΛΗΝΑ και στολή του η
Σημαία
μας.
Μας τον έχουν κρύψει,
μας τον έχουν κλέψει. Κλείστε κι αυτόν τον
εθνομάρτυρα στην ψυχή σας κοντά στους άλλους. Απαιτείστε να γραφτεί τ'
όνομά του στα σχολικά βιβλία της Ιστορίας. Ψιθυρίστε το, έστω και βουβά,
μέσα σας, κάθε φορά που αντικρίζετε τη σημαία μας. Πείτε στα παιδιά σας ότι
αυτή η σημαία, έχει βυζάξει ποταμούς ελληνικού αίματος, για να μπορεί αγέρωχη
να κυματίζει την τιμή και την αξιοπρέπειά μας.
Ωδή στον φρουρό του Παρθενώνα
Στων μακάρων όπου περιδιαβαίνεις, τα νησιά,
είθε του Απόλλωνα να σ’ ευφραίν’ η λύρα,
ανδρείε στρατιώτη.
Ωραίο να πεθαίνεις για την πατρίδα.
και σάβανό σου τη σημαία
στο κορμί σου τυλιγμένη νάχεις,
- ωραίο είναι.
Τρόπαια ένδοξα στη μνήμη σου δε στήθηκαν,
ουδέ αγάλματά σου.
Μα των Καρυάτιδων το δάκρυ
το μνήμα σου εις αεί θ’ αδαμαντοστολίζει
και ασπασμό στο μέτωπό σου θ’ αποθέτουν
για την ημέρα εκείνη,
που του βαρβάρου το ατσάλι
της Παλλάδος καταπάτησε την πόλη,
και συ,την γαλανόλευκη σφραγίζοντας με το φιλί σου,
στους ώμους ετύλιξες
κι από τον βράχο το άλμα έκανες προς την αθανασία,
τοις κείνων ρήμασιν πειθόμενος.
απο τον Αγγελόπουλο Χαρ. Γεώργιο